Vrijdagavond, het weekend staat voor de deur. ,,Wat gaan we morgen fietsen?’’ Vraagt Bjørn. ,,Rondje Posbank? Utrechtse Heuvelrug?’’ Oppert hij. Heerlijk! Het is een open vraag aan mij. Dat biedt mogelijkheden. Met energieke tred stap ik naar de kast waar een kaart van Nederland een schat aan opties bevat. Reken maar dat ik de Posbank en Utrechtse Heuvelrug voor morgen even van tafel veeg. Beiden erg mooi, maar we kennen het al. En niks is zo leuk als een nieuw avontuur.
,,Dit’’, wijs ik naar de kaart die inmiddels opengeklapt op het vloerkleed ligt. ,,We gaan de Noordzee kust verkennen.’’ Een dagje strand eind december? Ja! Wie goede kleding draagt, zoals het FUTURUM 4 SEASONS Jacket, kan zich tenslotte net zo goed in hartje winter aan zee vermaken, als in de zomer.
Door: Christine Ros
Christine Ros is columnist, verslaggever, contentschrijver & MTB-gids bij World2Bike. Op FuturumBlog schrijft ze over haar fietsavonturen en toffe mountainbike- en wielerproducten. Wil jij net als Christine ook MTB-avonturen beleven in Nepal of Georgië? Check dan World2Bike!
Het is dik onder nul en nog donker als we op perron Harderwijk de trein naar Den Haag pakken. De slaap vegen we uit onze ogen bij het rijzen van de zon. Roze paarse luchten kleuren de start van dit avontuur. Het wordt er met -2,7 graden niet warmer op, wel magischer. Met goede moed, veel zin en een behaaglijk 4 SEASONS Jacket trappen we de eerste kilometers weg richting het eindpunt; Den Helder.
De boulevard van Scheveningen slaapt nog. Het is te koud om te kiten en te vroeg voor reuring. Met gemak fietsen we al kletsend door tot… Oh, tot de betonplaten eindigen. We zijn per ongeluk een strandopgang opgereden. Geen probleem, met een mountainbike onder je kont kun je prima het zand opsturen. En zolang we de kustlijn aan onze linkerhand houden is het onmogelijk te verdwalen.
Om de lange afstand in stukjes te hakken besluiten we om van vuurtoren naar vuurtoren te toeren over duinpaden en door kleine kustplaatsjes. De lucht is zilt, schelpen knappen onder onze wielen weg en nadat we klappertandend toekijken hoe twee skinny dippende dames de Noordzee versieren doemt het eerste lichtbaken voor ons neus op. Dit hoge authentieke gebouw, ook wel de Vierboet genoemd, heeft al menig schipper naar Katwijk genavigeerd. Nu is het aan ons om deze witte reus te bedanken voor zijn welkom en door te zeilen naar Noordwijk. Hier verruilen we de vrieskou voor een serre waar een kustbewoner warme choco en oma’s appeltaart serveert.
Even opwarmen en doorgaan met het volgen van de LF1 bordjes. De route die we rijden is namelijk een bewegwijzerde Lange-afstands Fietsroute, zoals die voluit heten. In Nederland hebben we zo’n 4.500 km aan uitgepijlde thema tochten waar dit er één van is. Met de neus naar IJmuiden gericht tekenen de hoogovens nu de horizon. Grote schippersboten jagen richting de stad om het industrieel hart van de havenplaats te laten bonken. Het Noordzeekanaal doet hier dienst als aorta van de bedrijvigheid. Erg fijn voor de schippers die landinwaarts moeten laden en lossen, voor ons is het daarentegen een hindernis.
Het brede water dwingt Bjørn en mij tenslotte af te buigen naar het oosten en halt te houden bij de pont waar de meeuwen gieren om een visje. We slaan de armen om het lijf om warm te blijven. ,,Waar gaat de tocht heen?’’ Vraagt de veervrouw. ,,Den Helder. We fietsen van Den Haag naar Den Helder’’. Een gekscherende lach is haar antwoord. Alsof we iets doen wat niet kan. ,,Nou succes dan maar!’’ Besluit ze. Ik ben blij met mijn merino shirt dat me lekker warm houd als ik even stilsta. Dankzij de winddichte stof van de jas heb je tijdens het fietsen geen last van de kou. Tenminste, als je maar in de goede zone blijft rijden. Je moet immers ook voorkomen dat je gaat zweten. Dus temperen we het tempo en genieten vooral van de tocht. Op die manier heb je tijd voor het uitzicht en kan je uren achtereen doorgaan.
Ware het niet dat de zon naar de andere kant van de wereld kruipt. Het werpt een schimmig licht op het Noord Hollands Duin Reservaat. ,,Toch een tandje erbij?’’ Vraag ik Bjørn ietwat benauwd zodra we moeten slalommen tussen de Schotse Hooglanders. Ze zien er met die pluizige vacht knuffelbaar uit, maar ik voel aan mijn wateren dat ik deze jongens niet in het donker de hand of hoorn wil schudden. Toch besef ik wel hoe gaaf het is om toerist in eigen land te zijn. Rijden langs de kust is zo anders dan de parcourtjes die de Utrechtse Heuvelrug rijk is.
Of rijden door de Veluwse bossen, waar ik zelf woon. Ook is het minder vlak dan ik verwachtte. De duinen scheppen een wiegend reliëf die ons voert naar de laatste pitstop. In een strandtent in Camperduin trekken we een droog ondershirt aan en slaan de handen om een warm glas latte macchiato. Nog een puntje gebak voor het gemak en vlug door. Vuurtoren de Lange Jaap zwaait ons met zijn grote lichtarmen al tegemoet en leidt ons de laatste 30 donkere kilometers de weg. Met een krappe 150 op de teller rest ons nog slecht één ding te zeggen: ,,Hallo Lange Jaap, dag Den Helder, tot de volgende keer.’’
