Jos Ruiterman, gepokt en gemazeld in de textielindustrie, vond dat de kwaliteit van wielerkleding beter kon. Hij stopte al zijn kennis en ervaring in een eigen merk: Megmeister.
In zijn vorige leven reisde Jos Ruiterman als exportmanager in de textielbranche veelvuldig naar fabrieken in Australië, Nieuw-Zeeland en het Verre Oosten. Zijn huwelijk – hij is getrouwd met een Engelse – deed hem besluiten om voor een kantfabriek in Nottingham te gaan werken. In afwachting van een huis vloog hij elke week op en neer tussen Nederland en Engeland. “In de avond had ik niks te doen. Dan vond ik het leuk om na zessen een beetje met de machines te klooien: patronen maken, breistructuren creëren. Daar ontstond de interesse voor productontwikkeling.” De fabriek verkaste na enige tijd naar het Verre Oosten. Ruiterman vond nieuw werk als businessontwikkelaar. Zijn taak: de fabriekscapaciteit vullen. “Ik probeerde de grote sportmerken te binden: adidas, Nike, Under Armour. Mijn rol was niets anders dan innovaties bedenken en die aanbieden bij de merken, zodat we de fabriek op volle toeren konden laten draaien. Ik werkte nauw samen met garenproducenten en wist dus: dit is nieuw, dat materiaal heeft sneldrogende eigenschappen, dit zit comfortabeler. Ik had een groep van designers, zij wisten er echt iets moois van te maken. Ik werd heel enthousiast van die producten. Maar ik besefte ook dat ik de ideeën altijd weggaf. M’n handen jeukten om het zelf te gaan doen.”
Ruiterman nam ontslag en richtte Megmeister op. ‘Meister’ in de naam staat voor vakman, ‘meg’ slaat terug op nutmeg, Engels voor een panna. “Als je iemand door de benen speelt, laat je zien wie de baas is. Ik had mezelf ten doel gesteld om de best mogelijke producten te maken. Dat moet ook wel, wil je je onderscheiden. M’n oude baas zei: ‘Niemand zit op een nieuw merk te wachten, van alles zijn al tien soorten in tien gradaties verkrijgbaar. Be the best, make sure they can’t ignore you’.” Hij startte met baselayers. “De markt maakt ze vaak van polyester omdat dat goedkoop is. En dat wilde ik juist niet, want polyester draagt niet prettig op de huid en het stinkt na een paar keer dragen. Het is een lap stof zonder ventilatie. Het kon anders: onze baselayer heeft Drynamo-vezels, die nemen geen vocht op en reguleren de temperatuur beter. Hij is uit één stuk gemaakt, seamless, met behulp van de machines waarmee ik vroeger in Nottingham heb gespeeld. Dat zorgt voor een betere pasvorm. Daarbij heb ik gekozen voor hypoallergene garen. Die zijn huidvriendelijk en houden geen bacteriën vast, ze gaan niet stinken. Heel veel shirts zijn antibacterieel door de toevoeging van een finish, maar die is juist super toxic cursiveren. Dat moet je echt niet willen.” Hij refereert aan ervaringen van twintig, dertig jaar geleden. Die verklaren zijn duurzaamheidswens. “In Sri Lanka bezocht ik ververijen. Daar veranderde de rivier telkens van kleur: dan geel, dan groen. In Kowloon in Hong Kong moest je oppassen wanneer de jeansfabrieken hun water loosden. Als je op straat liep, kon het gebeuren dat je schoenen blauw kleurden. Geen haan kraaide er toen naar, en dat stak me. Ik heb onze productie daar meteen weggehaald en naar Duitsland gebracht.”
Wayne Rooney
Goede producten maken is één. Het aan de man brengen is een minstens zo grote uitdaging. Ruiterman introduceerde zijn eerste lichting baselayers eerst in de golfsport. Hij woont in een regio met veel golfclubs en slaat zelf ook een balletje. Golfers kunnen zich vrij bewegen in de naadloze baselayer, dacht hij. “De golfpro’s zeiden: ‘Heerlijk Jos, doe er maar tien!’ Een van die enthousiastelingen was een kennis van Eric Steele, de voormalige keeperstrainer van Manchester United en later actief bij de Engelse voetbalbond. Hij belde me op met de mededeling: ‘Eric Steele wil je ontmoeten’. Eerlijk, ik moest even googelen, want ik had geen idee wie hij was.” Met een kofferbak vol baselayers toog hij eerst naar St. George’s Park, het nationale voetbalcentrum van de Engelse voetbalbond. “Steele zei: ‘Ik vind dit zo’n fijn shirt. Hoe heb je dit nou voor elkaar gekregen? Dit is fantastisch voor het voetballen! Hij introduceerde me bij allerlei grote clubs in de Premier League.” Ten overstaan van José Mourinho, Wayne Rooney en andere grootheden presenteerde Ruiterman met succes zijn producten bij Manchester United. Nadien volgden Chelsea, West Ham United en andere bolwerken. “Iedereen was razend enthousiast, maar zakelijk was het niet de meest slimme move om al die clubs af te gaan. Want ook al bestelden die spelers m’n baselayers; zij en de clubs zaten vast aan dure sponsorcontracten met de echt grote merken. En daar kon ik natuurlijk niet tegenop.” Hij verlegde zijn focus. “Ik dacht na en realiseerde me: wielrenners zijn de sporters die hoogwaardige sportkleding waarderen en die daarvoor iets over hebben. Daarop ben ik heel goed naar de wielerbehoeften gaan kijken. Want een fietser die onder in de beugels zit, heeft een langere achterkant nodig dan een voetballer. En omdat de shirts strak onder het wielershirt zitten, moet ze echt allemaal naadloos zijn, ook rond de nek. Dit soort kleine aanpassingen is speciaal voor fietsers gemaakt.”
