Anne Tauber houdt van veel sporten, maar mountainbiken doet ze het liefst.
Tekst Edward Swier, Fotografie Marcelo Rypl
Anne Tauber (27) is al van jongs af heel sportief. “Ik was als kind enorm ondernemend, een wildebras.” Een eerste kennismaking met de skisport liep al snel uit de hand, voor haar familie het wist was ze Nederlands kampioen. “Ik deed gewoon mijn best, meer niet. Was helemaal niet bezig met wedstrijdjes, wilde gewoon zo goed en snel mogelijk langs die poortjes.” En zo verging het haar met meer sporten. Ze kon veel, bijna alles. Mini-motorracen, met een pocket-bike op de kartbaan? Jazeker. Paardrijden ook. Schaatsen: ook direct een succes. “Het enige wat ik altijd meed was een bal. Balsporten, daar had ik niks mee.” Het ging zelfs zo ver dat ze jarenlang als acrobaat bij jeugdcircus Bombari zat, maar jongleeroefeningen steevast ontweek. “Ook balanceren op zo’n grote bal kon ik niet.” Dankzij haar veelzijdige opleiding is ze wel van het meest flexibele soort. “Je wordt er natuurlijk toch behendig van. Van die brede vooropleiding, als je het zo mag noemen, heb ik nu nog altijd profijt.” Het had er alle schijn van dat ze schaatsster zou worden. In haar geboortestad Haarlem zette ze haar eerste passen op het ijs, later verhuisde de familie Tauber naar Heerenveen en werd het serieus. “Maar in de zomer moest ik ook trainen, toen ben ik gaan fietsen.” Kilometers maken beviel haar maar weinig, ze vond het saai en wilde meer avontuur. Een mountainbike bracht de oplossing. “Daarop was ik helemaal in mijn element, lekker technisch, over paadjes slingeren. Ik voel voor heel veel sporten liefde, maar mountainbiken is mijn grote liefde.”
Mountainbiken werd haar sport nummer één, al zal ze het marathonschaatsen nooit loslaten. Logisch ook, want het brengt haar zowel succes in de winter als profijt in de zomer. In 2018 won ze op de Weissensee de Alternatieve Elfstedentocht. Dat jaar volgde ook haar doorbraak in het wereldbekercircuit mountainbiken, met een vijfde plaats in de eindrangschikking. Een plek tussen vijf en tien in een internationaal veld werd daarna eerder gewoonte dan uitzondering. En in 2021 zat er ook nog geregeld een podiumplaats in. Op de Olympische Spelen in Tokio werd ze elfde. Anne Terpstra werd vijfde. “Het is toch leuk om te zien als een landgenoot het goed doet, het is iets waaraan je je optrekt.” Dit seizoen wil het met haar nog niet zo vlotten. Aanvankelijk dacht ze dat het misschien te maken had met haar langdurige verblijf op hoogte. Of haar trainerswissel, eerder dit jaar. “Het was tijd om iets nieuws te proberen.” De Zuid-Afrikaanse inspanningsfysioloog Jeroen Swart is, op afstand, nu haar coach en raadgever. “Ik weet dat ik, na zo’n trainerswissel, geduld moet hebben. Je kan niet meteen wonderen verwachten. Ik heb vertrouwen in de toekomst met hem en merk dat ik direct al het nodige van hem heb geleerd.” Hoewel ze Swart niet persoonlijk kende, spreekt ze van ‘een weloverwogen besluit’. “Ik had goede verhalen over hem gehoord en na onze eerste gesprekken, online, had ik er echt een goed gevoel bij.” Vanzelfsprekend gaat een topsporter wel twijfelen als de resultaten na zo’n wisseling uitblijven. “Maar spijt bestaat niet bij topsporters. Ik ben er ook echt van overtuigd dat dit mijn beste keuze is. Het heeft even tijd nodig, het is – zoals dat zo mooi heet – een proces.”
Gravelen
Met Swart besprak ze direct hoe hij tegenover haar veelzijdigheid stond. Ze vroeg hem of hij er akkoord mee gaat dat ze – ter voorbereiding – ook nog in andere disciplines actief is. Op de weg rijdt ze maar zelden wedstrijden, omdat dat seizoen gelijk loopt met het MTB-jaar. Wel rijdt ze ’s winters zo nu en dan een crosswedstrijdje. En toen ze hoorde dat de UCI het gravelen omarmde en daar een wereldbekercyclus voor zou optuigen, trok ook dat meteen haar oprechte interesse. “Dat moet ik misschien eens proberen. Ik ben niet eenkennig nee, zeker niet. Dat was voor mij ook wel een belangrijke vraag toen ik met Jeroen in contact kwam. Kan ik wat jou betreft blijven schaatsen? Ik merk al jaren dat ik er baat bij heb. Gelukkig is Jeroen ook open minded. Hij komt weliswaar uit Zuid-Afrika, maar zijn ouders zijn uit Nederland geëmigreerd. Dus hij weet ook wat schaatsen is. En hij begrijpt dat het voor mij belangrijk is en zorgt dat ik zowel fysiek als mentaal fris blijf in de winter.” In het mountainbikepeloton krijgt ze geregeld vragen van internationale collega’s. “Zoals: wat houdt dat marathonschaatsen nu precies in? En: kan ik dat ook leren? Ze zijn vooral heel nieuwsgierig, omdat ze zien wat het mij brengt.”
“Ik merk dat ik baat heb bij marathonschaatsen”
Al vijf jaar rijdt ze voor het CST-PostNL-Bafang MTB Racing Team, dat geleid wordt door Bart Brentjens. De allereerste olympisch kampioen mountainbiken (Atlanta 1996) is een inspiratiebron geweest voor alle generaties na hem, zo ook voor Tauber. “Je kunt enorm veel van Bart leren. Hij is een echte kampioen, dat merk je. Hij kent de ins en outs, en kan je – ook al is de sport in de loop der tijd wel veranderd – met een paar aanwijzingen op het juiste spoor zetten.” Brentjens is voor haar ook in andere opzichten een lichtend voorbeeld. “Ik kan je verzekeren dat de sfeer bij ons in het team echt heel goed is. Ik ken weinig teams waar het zo lekker zit. Dat blijkt ook wel, want de meeste renners en rensters en stafleden blijven lang bij de ploeg. Je werkt in een professionele omgeving, maar wat nog veel belangrijker is: we vertrouwen elkaar.”
De frêle Tauber verbaast omstanders vaak als ze zien welke kracht ze uit haar benen weet te persen. “Je moet sterk zijn, absoluut. Maar ook niet te zwaar. Het is het vinden van de balans, van een manier waarop je het best uit de voeten kan.” Ze wil wel heel graag benadrukken dat het belangrijk is om ‘het gezonde verstand’ erbij te houden. “Ik merk dat in onze sport de focus vaak ligt bij het licht zijn. En natuurlijk, ik snap ook wel dat je geen onnodige kilo’s omhoog wil slepen, maar het is belangrijk om daarin jezelf niet voorbij te hollen. Gezond blijven is het allerbelangrijkste.” Ze steekt veel tijd in haar voedingsschema’s, houdt er op haar site ook een blog over bij. Ze legde al eens in een interview uit dat het een hele uitdaging was om als topsporter te gaan leven, juist vanwege het eetpatroon dat ze van huis uit mee kreeg. “Ik ben heel culinair opgevoed, mijn ouders zijn echte Bourgondiërs. Ik vind het interessant hoe je een tussenweg vindt tussen hoe je opgevoed bent en hoe je als sporter gezond moet eten om voldoende energie uit je voeding te halen.”
MATERIAAL
Bandenspanning
“Ik adviseer altijd een niet te hoge bandenspanning, zeker als je zoals in Nederland veel over zand en stukken met wortels rijdt. Je moet je banden eigenlijk met je duimen in kunnen drukken. Haal bovendien de nodige vering uit je gewrichten. Hou altijd je ellebogen en je knieën licht gebogen. Zo kan je de fiets onder je laten bewegen en je bovenlichaam stil houden. Dan ga je het makkelijkst over de obstakels heen.”
Afdalen
“De fiets kan meer dan je denkt. We rijden wel eens op supertechnische parcoursen waarvan je denkt dat ze bijna niet mogelijk zijn om te doen. Maar als je eerst even kijkt hoe een ander zijn weg naar beneden zoekt, heb je het snel door. Natuurlijk moet je wel aan je vaardigheden blijven werken. Als je een echt heel lastige afdaling hebt, kun je altijd je zadel lager zetten. Wij hebben een dropper post, waarbij je met een knopje op het stuur in één keer je zadel laat zakken. Maar je kunt ook even stoppen en, met een snelspanner bijvoorbeeld, je zadel verlagen. Daar zal je heel snel het gemak van ervaren. Je kunt zo iets meer achterop zitten, je zou zelfs als het ware bijna met je kont de band kunnen raken. Zo geef je de fiets onder je de ruimte om te bewegen. Daar leer je veel van. Als je fiets van voor naar achter en van links naar rechts kan, dan laat je als het ware de fiets het werk doen.”
Vertrouwen
“Probeer je skills eerst thuis te oefenen, kies niet direct de moeilijkste weg. Gebruik je verstand. Kijk goed wat anderen doen. En probeer dingen uit, stap voor stap. Als je het niet probeert, ga je het nooit leren. Zelf ben ik niet zo iemand die meteen zegt: doe dat maar niet. Wat mij betreft is mountainbiken nog altijd minder gevaarlijk dan op de weg fietsen, waar je afhankelijk bent van ander verkeer. Bovendien: de fiets kan veel meer dan je denkt. Obstakels die er lastig uitzien, zijn met een mountainbike vaak prima te doen. Je rolt er vaak zo overheen, die wielen zijn niet vierkant maar rond hè.”
Helm
“Moet ik het nog zeggen, of niet? Nou ja, laten we het er toch nog maar een keer over hebben. Wat mij betreft is het een no-brainer: een helm moet je altijd dragen. Overal. In het veld, maar ook op de weg. Hou je kop erbij! Op een aantal mountainbikeparcoursen in Nederland hebben ze een helm gelukkig al verplicht gesteld, maar wat mij betreft mag dat eigenlijk wel een landelijk iets zijn.”
FuturumMag.21
Dit artikel is afkomstig uit FuturumMag.21, het magazine van FuturumShop. Wil je meer interviews, reviews, tips of achtergrondverhalen lezen? Klik hier voor alle artikelen uit het FuturumMag.
